Ενάς μικροαστός μετράει (τα) άστρα

«Ρε δε με νοιάζει τίποτα .. αρκεί να μπαίνουν τα λεφτά στο τέλος του μήνα».  Θλίβομαι στο άκουσμα και μόνο της πρότασης που εκπροσωπεί τον απόλυτο μικροαστισμό· της μόνης ιδεολογίας που ρίζωσε βαθιά μέσα στον Έλληνα, της μόνης ιδεολογίας που τον ταρακουνά από  το κάθισμα του, είτε αυτό είναι καναπές, είτε καρέκλα γραφείου, είτε κάθισμα SUV οχήματος. Μόνο εμπρός στο φόβο της απειλής του λατρεμένου μικροαστισμού του, μόνο τότε ο Έλληνας θα σηκωθεί και θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι.

Μόλις απειληθεί η βολή του,  ο νεποτισμός και η ευνοιοκρατία του, μόνο τότε θα πάρουν φωτιά οι κουβέντες στα σουβλατζίδικα της γειτονιάς.

Τι κι αν η κρίση καλά κρατεί χρόνια τώρα , το πρόβλημα για τον μικροαστό γεννήθηκε  ακριβώς την στιγμή που χάθηκε η ευκαιρία γι αυτόν να «χωθεί» στη θέση που δεν  του άξιζε, τη στιγμή που του αρνήθηκαν την προαγωγή  μετ’ αυξήσεως, σε καθήκοντα που ο ίδιος ξέρει ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να φέρει εις πέρας.  Την ίδια στιγμή ακριβώς που ο γιος  του αναγκάστηκε να εργαστεί απλήρωτες υπερωρίες -σε έναν κόσμο που η πληρωμένη υπερωρία θεωρείται γκουρμέ επιδόρπιο για λίγους εδώ και χρόνους.

Ο μικροαστός, στις φαντασιώσεις του επαναστατεί, εξεγείρεται, έρχεται σε ρήξη με το σύστημα και στήνει οδοφράγματα.

Στο μυαλό του είναι ένας κοινωνικός ήρωας. Πιο κοντά στην αλήθεια, είναι ένας άνθρωπος ελαστικός που διπλωματεί και ελίσσεται κι αυτό είναι το μυστικό της επιβίωσής του άλλωστε.  Λέει –και θα ΄θελε εξίσου- να επαναστατήσει αληθινά, μα ποτέ δεν πίστεψε ούτε ότι θα αλλάξει τον κόσμο, ούτε και ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει αυτόν.

Στην καθημερινότητά του υποχωρεί, συμβιβάζεται και στηρίζει όλη την ιδεολογία του στην υπομονή και την μεγαλοθυμία του. Αυτός επιβιώνει επειδή μπορεί να κάνει όσα οι άλλοι δε θέλουν να κάνουν. Αυτός το λέει εξυπνάδα αυτό και έτσι κοιμάται βαριά το βράδυ και μονόπλευρα.

Αυτός ο τύπος ψευτοεπαναστάτη, νομίζει πως ξέρει πολλά και επιλέγει να πιστεύει λίγα. Μιλάει πολύ, πίνει πολύ και γεμίζει το τραπέζι με φιλοσοφίες . Τρέμει μη χάσει την κοινωνικότητά του αφού μόνο αυτή του απέμεινε.

Θίγεται όταν θίγονται οι φίλοι του, συμπονά και συμπάσχει με πολλούς. Λέει ότι τάχα μου έχει σφαιρική αντίληψη και ψάχνει το ποσοστό δικαίου σε όλες τις πλευρές. Στην ουσία, ξέρει λίγο από το κάθετι κι αυτό τον κάνει πιο ανίδεο από τον καθένα. Στην ουσία του στερεί τη δυνατότητα να πάρει θέση, αφού ουτε ο ίδιος δε μπορεί να σκεφτεί πού στο διάολο ανήκει.

Ο μικροαστός ο Έλληνας, είναι ένας σαλτιμπάγκος που αυτοαναγορεύεται αγωνιστής και  κράζει σαν μάινα τις ατάκες που διάβασε το πρωί στα social media,  περί ατομικής ελευθερίας και  ηθικού αναστήματος.

Άμα του δώσεις λίγο ούζο παραπάνω, θα σου πει πως είναι ένας προλετάριος, ένα παιδί που είχε ξεκινήσει να μετράει τ’άστρα.  Να ξέρεις, σχέση καμία δεν έχει με τον μαρξιστικό προλετάριο, αφού δεν ζει από το μεροκάματό του εκτελώντας εργατικά καθήκοντα . Αντιθέτως, ο μικροαστός αποταμιεύει και «τρώει» ένα μεροκάματο στην καθισιά του. Έχει μια δουλειά που για μερικούς είναι αξιοζήλευτη · για να την αποκτήσει κάποτε κίνησε νήματα και ανθρώπους γύρω του.  Γι αυτό είναι εξαρτώμενος απ’ όλους· τους φίλους, τους συγγενείς, τον αντιπαθή θείο της γυναίκας του και τον φασιστά θυρωρό της πολυκατοικίας.

Πρέπει να τα έχει καλά με όλους, να μοιάζει με όλους, να περνάει απαρατήρητος μέχρι να έρθει η στιγμή που θα σπρώξει, θα πατήσει πάνω στα πλευρά των δίπλα του και θα ξεπηδήσει λίγους πόντους πάνω από τα κεφάλια των «συντρόφων» μικροαστών.

Μα ακόμα κι όταν κάνει το σάλτο του και ξεπροβάλει, θα δεις και πάλι ένα κεφάλι χλωμό, κιτρινιασμένο και μικροαστικό, με μάτια ξερακιανά, σαν κουμπότρυπες.

Χωρίς όνειρα δεν έχει «αέρα» το σάλτο του και να’τος πάλι, σκάει στο έδαφος άχαρα. Ανασκουμπώνεται και τρυπώνει πλάι σου, σε βουτάει αγκαζέ κι αρχίζει να μιλάει με ψόφιο πάθος για την επανάσταση που θα φέρουν οι καιροί, οι άνεμοι, τα λόγια μα ποτέ οι πράξεις οι δικές του.